Het derde-golf feminisme is tegenwoordig net zo seksistisch als de vrouwenhaat die het beweert te bestrijden. Om de massa aan te spreken, draperen feministen vaak een sluier van vermeende vooruitgang over de feitelijke bevordering van ongelijkheid. Ze hopen dat dit hun boodschap aantrekkelijker maakt. In werkelijkheid benadrukt het alleen maar hun beweegredenen.

Feministen hebben onlangs het concept “de toekomst is vrouwelijk” gepromoot, alsof succes als volk of natie uitsluitend wordt bepaald door één sekse. Dit suprematie wereldbeeld doet niets aan de historische onrechtvaardigheden. In plaats daarvan overcorrigeert het, door te verklaren dat seksisme perfect aanvaardbaar is, zolang het maar gebruikt wordt om mannen te vernederen.

De Democratische Partij heeft belangrijke overwinningen geboekt in de tussentijdse verkiezingen. Een meerderheid in het Lagerhuis werd veiliggesteld als gevolg van die kleine golf. Er zijn 42 vrouwen onder de nieuwe leden van het Congres. Slechts vier van hen zijn Republikein. (In totaal wonnen 102 vrouwen de verkiezingen.) Negenennegentig procent zijn Democraten.) Dit stemt degenen die pleiten voor een verdeeld “nieuw seksisme” dat vrouwen bevoordeelt ten opzichte van mannen, blij, en het moedigt alleen maar meer debat aan. De verkiezingsuitslag toont volgens hen aan dat de Democraten vrouwen omhelzen en willen dat ze het goed doen, terwijl de Republikeinen dat niet doen.

Senator Kirsten Gillibrand, D-N.Y., een waarschijnlijke toevoeging aan de grote lijst van presidentskandidaten voor 2020, heeft in een recente tweet bewezen dat ze meer dan enthousiast is om de genderkloof te vergroten:

Een volledig vrouwelijke toekomst is niet alleen niet verstandig, maar ook niet wenselijk en wetenschappelijk onmogelijk.

Linkse mensen weigeren te erkennen dat zowel mannen als vrouwen sterke punten en gebreken hebben. Elke kant compenseert de andere. Dit netwerk van biologische diversiteit draagt bij aan de ontwikkeling van sterke gezinnen en, als gevolg daarvan, robuuste gemeenschappen. Als een gezonde natie het doel is, zou iedereen moeten werken aan saamhorigheid, niet alleen in termen van politiek, maar ook in termen van fysieke verschillen. Veel feministische kruisvaarders, waaronder Gillibrand, zijn niet in staat of niet bereid dit standpunt te accepteren.

Er is een aanzienlijk verschil tussen mannen en vrouwen in de samenstelling van het Congres. Aan de andere kant is het vrouwen niet verboden zich verkiesbaar te stellen of een gekozen ambt te bekleden. In plaats van te veronderstellen dat het gebrek aan vrouwen op Capitol Hill te wijten is aan wijdverspreide vrouwenhaat, moeten de Democraten en hun bondgenoten erkennen dat een persoonlijke keuze de meest waarschijnlijke oorzaak is. Vrouwen kunnen zich kandidaat stellen voor de regering, een bedrijf starten, in elke sector werken die ze maar willen, of thuisblijven en een gezin stichten. Deze ambities liggen voor hen niet buiten hun bereik. Zij bouwen aan een toekomst voor hun kinderen en hun land door zich in te zetten voor tal van belangen. Dit kan echter niet worden verwezenlijkt zonder de deelname van mannen.

Langs partijpolitieke lijnen is het land meer verdeeld dan ooit. In haar streven om het derde-golf feminisme te promoten, kiest Gillibrand ervoor om de zaken nog erger te maken in plaats van gezamenlijke eenheid te bevorderen. Daarmee geeft ze op een afschuwelijke manier geen blijk van de kwalificaties die niet alleen van een zittende senator, maar ook van een potentiële leider van ons land worden verlangd. Democraten zouden hetzelfde van henzelf moeten verwachten als ze liever president Trump bekritiseren voor zijn regelmatige bijdragen aan de strijd.

Seksisme, of het nu door mannen of vrouwen wordt gepleegd, is nooit een aanvaardbaar wapen. Deze arrogante houdingen horen niet thuis in de Amerikaanse samenleving. Hoewel sommige aspecten van de #MeToo-beweging en de veranderende wetgevingsdynamiek moeten worden omarmd, is de flagrante hypocrisie die door Gillibrand en anderen wordt tentoongespreid dat niet.

Veel van onze grootmoeders en voormoeders hadden maar één optie voor hun toekomst: meteen na de middelbare school trouwen en een brandschoon huis hebben voor hun echtgenoten. Ze konden niets anders doen, zelfs als ze dat wilden, omdat ze niet dezelfde rechten hadden als mannen. Als gevolg daarvan werd het feminisme geboren.

Feminisme is op zich niet iets verschrikkelijks. Zowel mannen als vrouwen zouden gelijke rechten en kansen moeten hebben. Daarom moet feminisme uitsluitend worden gezien als een beweging voor onze grondwettelijke gelijkheid.

Het moderne feminisme is verworden tot een mannenhatende organisatie. Het lijkt niet meer om gelijkheid te gaan. Elk tv-programma, elke sociale-mediasite en elke actuele gebeurtenis lijkt te draaien om een nieuwe grap over hoe vrouwen het superieure geslacht zijn. Alle problemen in de wereld lijken te worden veroorzaakt door mannen, en vrouwen lijken de directe oplossing te zijn. Op de cover van Tina Fey’s “Bossypants” staat haar hoofd gefotoshopt op de torso van een forse zakenman met harige armen, om aan te geven dat ze een door mannen gedomineerde industrie aan het veroveren is. Overal op het internet zie je citaten van je favoriete celebs die je als vrouw veroordelen als je het feminisme niet accepteert voor wat het is. Het moderne feminisme verheft vrouwen en schildert mannen af als minderwaardig.

Het moderne feminisme doet met mannen wat vrouwen niet wilden dat hen overkwam. Dat is onaanvaardbaar.

Dat is niet hoe je macht of respect verwerft. Mannen kunnen geen macht verwerven door vrouwen neer te halen, maar het lijkt erop dat het kunnen neerhalen van mannen vrouwen macht geeft. Dat klinkt niet als een egalitaire geest. Mensen, ongeacht hun geslacht, zouden andere mensen niet mogen neerhalen om macht te verwerven.

Om de een of andere reden is het concept van respect voor anderen verdwenen en gaat het nu alleen nog maar om respect voor vrouwen, waardoor een door mannen gedomineerde cultuur in stand wordt gehouden. Niet alleen dat, maar vrouwen proberen mannen in alle opzichten te imiteren. Feminisme valideert vrouwen die, net als mannen, seks kunnen hebben zonder gevolgen, die grote ingenieurs kunnen worden, en die aan sportwedstrijden kunnen deelnemen. Waarom willen ze zo graag precies die figuur imiteren die ze neerzetten?

Dat is het probleem.

Mannen en vrouwen zijn op verschillende manieren gemaakt.

Hoewel de Verenigde Staten gebouwd zijn op de ideeën van gelijkheid en vrijheid, moeten we gelijke rechten hebben. Dit betekent echter niet dat vrouwen mannen moeten worden.

Is het niet zo dat als vrouwen meer op mannen gaan lijken, niemand nog vrouw wil zijn omdat het vrouw-zijn zo onaangenaam is?

Het moderne feminisme heeft een unieke en heftige manier om niet alleen mannen te demoniseren, maar ook andere vrouwen die geen boze feministen zijn. Een recent artikel gaat over de verandering van hart van de oprichtster van Femen Brazil, waarin ze de waarheid van het feminist zijn onthult. Ze beweert: “Ik heb gezien hoe de feministische beweging vervolgd werd… Ik heb met eigen ogen gezien hoe vrouwen niet langer worden gewaardeerd in de feministische beweging, maar eerder dienen als brandstof voor de vuren van haat die de feministische cultus niet wil laten doven.” Deze organisaties houden een maatschappelijk probleem in stand dat is aangepakt en uiteindelijk zal worden opgelost. Ondertussen gooien deze woedende feministische groepen, om “vooruitgang te boeken”, niet alleen brandstof op het vuur, maar brengen zij ook schade toe aan vrouwen als geheel.

Het punt is dat we er allemaal naar streven de beste mannen te zijn die we kunnen zijn. Dat concept alleen al verkondigt dat mannen superieur zijn aan vrouwen. Dat concept gaat volledig voorbij aan gelijkheid, waarvan feministen beweren dat het de drijvende kracht achter hun missie is.

Vrouw-zijn moet volledig worden erkend en gekoesterd. Onze natuurlijke aanwezigheid heeft een helende werking. Onze mannelijke tegenhangers vullen onze natuurlijke sterke punten en beperkingen aan, en omgekeerd. Mannen en vrouwen vullen elkaar aan. In plaats van te proberen iemand te worden die we niet zijn, moeten we onze natuurlijke sterke punten en kenmerken volledig omarmen.